Ουλές – Συμφύσεις

Η διαδικασία της επούλωσης περιλαμβάνει 3 φάσεις. Η 1η φάση «υπόστρωμα» έχει να κάνει με τις πρώτες 3-4 μέρες μετά τη πληγή. Σε αυτή τη φάση, σε κυτταρικό επίπεδο, έχουμε τη φλεγμονώδη αντίδραση του οργανισμού. Προωθείται η πήξη του αίματος στα πληγέντα αγγεία, λευκοκύτταρα και μακροφάγα κατακλύζουν την περιοχή για να τη καθαρίσουν από άχρηστες ουσίες, νεκρά κύτταρα και βακτήρια, και αναστέλλεται η παραγωγή κολλαγόνου. Η 2η φάση «αύξηση» (10-14 μέρες μετά την πληγή) έχει σαν στόχο την αναγέννηση της επιδερμίδας, τη δημιουργία νέων αγγείων και το πολλαπλασιασμό των ινοβλαστών για την αύξηση της παραγωγής κολλαγόνου. Η τελική φάση «αναδιαμόρφωση» πραγματοποιείται μέσα σε 6-12 μήνες. Μέσα σε αυτό το διάστημα μία πιο σταθερή μορφή κολλαγόνου εναποτίθεται στην περιοχή για να δημιουργήσει την ουλή. Σε μερικές περιπτώσεις, παράγεται τόσο πολύ κολλαγόνο στην πληγή, με αποτέλεσμα να έχουμε μία υπερτροφική και ανυψωμένη ουλή, η οποία ξεπερνά τα όρια του αρχικού τραύματος.

Η επίδραση που έχει ο ουλώδης ιστός στο σώμα δεν είναι ακόμα πλήρως αντιληπτή. Η διαδικασία της επούλωσης και του σχηματισμού ουλώδους ιστού σε ένα τραύμα είναι αυτό που θα σώσει τον άνθρωπο.

Όταν μία πληγή στο δέρμα αντικαθίσταται από ουλώδη ιστό, ¨γεμίζει¨ από ένα πυκνό, ινώδες, συνδετικό ιστό. Αυτή η μορφή συνδετικού ιστού δεν είναι το ίδιο ελαστική και δε διαθέτει τόσα αγγεία όσο ένας μυς ή κάποιος άλλος ιστός του σώματος. Ο οργανισμός προσπαθεί να αποκαταστήσει την απώλεια αιμοφόρων αγγείων με καινούργια, αλλά η αναγέννηση αυτή δεν είναι αρκετή ώστε να τραφούν οι νέοι ιστοί που δημιουργήθηκαν από το τραύμα. Αυτός ο συνδυασμός νέου ανελαστικού ιστού και ανεπαρκής αιμάτωσης, που σημαίνει λιγότερο οξυγόνο και θρεπτικές ουσίες για τους ιστούς, τείνει να δημιουργεί συμφύσεις. Αυτές οι συμφύσεις έλκουν (τραβάνε) τους γειτονικούς υγιείς ιστούς, με συνέπεια την παρεμπόδιση της εύρυθμης λειτουργίας κάποιου μυ ή οργάνου σε αυτή τη περιοχή. Η κατάσταση αυτή μπορεί να επηρεάσει τη σκελετική δομή, την πέψη, την κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου, την αναπνοή ή οποιαδήποτε άλλη λειτουργία του οργανισμού, ανάλογα με τη θέση της ουλής και της σύμφυσης κάτω από αυτή.

Δε δημιουργούν όλες οι ουλές προβλήματα στο σώμα. Μία ουλή μπορεί να προκαλέσει διαταραχές όταν η σύμφυση δεν έχει επουλωθεί τελείως και παραμένει ο ερεθισμός στην περιοχή (ακόμα και για χρόνια). Συνήθως, τα επακόλουθα προβλήματα μία ουλής είναι πιο μακριά από αυτή και εμφανίζονται αρκετό καιρό μετά τον τραυματισμό ή τη χειρουργική επέμβαση.

Ο ουλώδης ιστός μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργία του σώματος με πολλούς τρόπους. Μία απλή εξήγηση είναι η ανατομία της περιοχής. Κάποια ουλή μπορεί να ασκεί άμεση πίεση σε ανατομικές δομές προκαλώντας ερεθισμό και διαταραχή στη λειτουργία. Τέτοιες ουλές συνήθως είναι οι χηλοειδείς ή υπερτροφικές ουλές.

Καθώς η ουλή που έχει δημιουργηθεί τραβάει το δέρμα και το μυϊκό ιστό, ασκείται παράλληλα και μία πίεση στο συνδετικό ιστό γύρω από τα όργανα και μερικές φορές και στα ίδια τα όργανα. Η κυκλοφορία του αίματος και της λέμφου περιορίζεται, ο συνδετικός και ο μυϊκός ιστός αποδυναμώνονται, και η λειτουργία του οργάνου δυσχεραίνει.

Με το τράβηγμα και το σφίξιμο που γίνεται στο δέρμα και στους μυϊκούς ιστούς μετά από μία χειρουργική επέμβαση (ή μετά από κάποιο τραυματισμό) γύρω από τους τένοντες, τους συνδέσμους και το σκελετό, μπορεί να προκύψουν αλλαγές στη στάση του σώματος, να επιβαρυνθεί η λειτουργία κάποιας άρθρωσης και να πιεστεί νευρικός ιστός, με αποτέλεσμα, ενδεχομένως, πόνο, παραισθησία, μούδιασμα, κ.ά. Η αλλαγή στη στάση του σώματος, από μόνη της, μπορεί να προκαλέσει πρόβλημα στη λειτουργία των εσωτερικών οργάνων.

Ο συνδετικός ιστός στο σώμα λειτουργεί σαν μία ενότητα. Συνεπώς, οποιαδήποτε επίδραση, σύσπασης ή χαλάρωσης σε οποιοδήποτε σημείο θα επηρεάσει και το υπόλοιπο. Ο συνδετικός ιστός αντιδρά στον τραυματισμό ή στην επέμβαση συνολικά, σαν ένα μπαλόνι. Αν κάποιος ασκήσει πίεση σημειακά με το δάχτυλο σε ένα φουσκωμένο μπαλόνι, η παραμόρφωση που προκαλείται θα είναι αισθητή σε όλο το μπαλόνι και όχι μόνο στην περιοχή που ασκήθηκε η πίεση.